2400

غروب دلگیر  یه روز پاییزی بود گردو مشغول درس و مشق و بازی بود چند روز بود با خان کلوچه قهر بودم و مکالمات روزانه مون از دو تا سه تا جمله ضروری بیشتر نمیشد 

شب به شب که میومد خونه جلو تلویزیون دراز میکشید و منم با لپتاپم سرگرم بودم

 تنهایی کلافه ام کرده بود هیچ امیدی به آینده نداشتم افسردگی داشت خفه ام میکرد

نیاز داشتم جایی حرفامو بزنم و هر چی غصه تو دلمه بریزم بیرون 

تو فیس بوک و  وبلاگی که داشتم به خاطر حضور چند تا آشنا مجبور بودم خودسانسوری کنم و این شد که 7 سال پیش این وبلاگ در همچین روزی متولد شد 

 سالهای پر از اتفاق و خاطره و تجربه و چه خوب که خاطره و اترات این ماجراها اینجا ثبت شد و مرورش و دیدن تغییراتی که داشتم برام شیرینه

نمیگم بزرگ شدم یا با تجربه ولی در این 7 سال نگاهم به خودم و زندگیم و دنیا تغییر کرده 

در اون غروب دلگیر و نا امید تصور زندگی که الان دارم برام رویا بود

اینکه بتونم از اون زندگی نکبت رها بشم  بتونم به تنهایی زندگی کنم و با انگیزه از پس این همه کار بر بیام 

سخت بود ولی تونستم