2465

یه آهنگایی هست که قبل از طلاق دراوج نا امیدی و افسردگی گوش میدادم و  دوباره که  گوش میدم میبینم با وجود هزار مشکلی که الان دارم ولی از اون حس بدبختی و افسردگی که 15 سال درگیرش بودم دراومدم و همین برای خوشبختی کافیه 

تنهایی و ناامیدی که اون سالها درگیرش بودم تمام حس و حال و اتفاقات خوب زندگیم را نابود میکرد ولی این تنهایی که خودم انتخاب کردم باعث پیشرفتم شده  

اینا را به خودم یادآوری میکنم که یادم بمونه گذر از هر مرحله سخته ولی من میتونم

 پس چند سال دیگه هم که به این روزا فکر میکنم  میبینم از این حسی که هنوز گوشه دلم مونده و بعضی وقتا نیشگونم میگیره و اشکمو در میاره خلاص شدم 

نمیدونم آدم سرسختی حساب میشم یا دیوونه که  هم برای حفظ زندگیم هم برای عشقم این همه جنگیدم ولی خودم پشیمون نیستم چون با خودم و دلم بی حسابم بقیه اش هم مهم نیست

به دامن این آسمان خدا یک ستاره ندارم 

گوهر که نگو در زمانه زکی سنگ خاره ندارم 

کجا برم با کی می بزنم آشنای دلم کو 

به گریه مگر غم رود ز میان من که چاره ندارم